Vroeg uit bed. En lekker ontbijt genuttigd. Om 8u worden we opgehaald voor een trip naar de Ballestas eilanden. Deze eilanden worden ook wel de Galapagos-eilanden van Peru genoemd. (Topo-vraag: bij welk land horen de echte Galapagos? Een schouderklopje voor degene die het weet). We worden wederom keurig opgehaald door een taxi....nu een bus maar die zit al ver vol. De bagage gaat in een andere auto en vertrekt...we hopen maar dat dat wederom goed gaat.

We komen bij de zee aan. De boot ligt al te wachten. Een wat groot uitgevallen speedboat. De dame die de trip leidt zegt dat er meer mensen inpassen dan dat lijkt...we hopen het want er staat meer dan 40 man te wachten. Als we instappen blijkt dat er 10 rijen met elk 4 stoelen zijn. Ruim is anders, zeker met zwemvest erbij aan, maar zit prima. Zo voelen sardientjes in blik zich ongeveer. De kapitein trekt even later de gashendel open en we gaan op pad. Ruim 50km/u kan die boot en we vliegen over het water.
Eerste stop is de Candelabro, een grote figuur op een rotswand van paar duizend jaar oud. Het ontstaan en betekenis is tot op heden nog onduidelijk. Het lijkt op de nazca lijnen maar is niet van dezelfde oorsprong. Men denkt dat het een oud herkenningspunt is. Stevig aangelegd in ieder geval.

Daarna komen we bij Ballestas eilanden. De vele vogels vallen direct op. Honderdduizenden vogels. Miljoenen zelfs. Elke rots zit vol, de hele lucht krioelt. Pelikanen, Humbboltgenten, Aalscholvers en ook PINGUINS! Jaaaa. Superleuk. Ze lopen lekker onhandig waggelend. Schattige beestjes. Het zijn er niet veel want ze worden bedreigd door ratten en aantasting van het leefgebied.
De lucht is trouwens nogal penetrant. Al die vogels poepen een berg. Elke 7 jaar gaat men dan ook de eilanden op om poep te oogsten. Men gebruikt dit als mest. Wat een schijtbaan heb je dan....of tussendoor veel vrije tijd. Ook diverse zeeleeuwen gezien. Net zo lui als echte leeuwen. Ze liggen maar wat. En humeurig. Ze zitten regelmatig met grommende tanden tegenover elkaar. En onze kapitein weet ze mooi te vinden om er vervolgens vlak langs te varen. Na diverse rondjes en nog een blik op een hoop zeesterren keren we weer om. Met 50km/u weer terug naar het vaste land.

Na de ochtend tour gaan we naar het busstation. Wederom met Cruz del Sur. Dit keer 1.5u rijden naar Ica. Voorspoedige trip.

Aangekomen in Ica direct aangesproken door een taxichauffeur. Komt goed uit want we moeten met taxi naar hotel. We spreken 15sol af en lopen mee. Deze man moet wel erg veel zelfvertrouwen hebben want deze auto is niet groter dan een fiat cinquecento....eigenlijk was dit een soort Nepaltaxi inclusief kralenkettingzitting en versiersels. Nooit gedacht nog een keer zo'n taxi te zien na Nepal. De taxichauffeur roept gelukkig een collega en uiteindelijk gaat alles in twee taxi's die het woord APK niet kennen. Teller zegt ook ruim 500.000km. Onderweg probeert de chauffeur ons nog allerlei excursies aan te smeren maar zijn engels en ons spaans is te beperkt om iets te verkopen....dus let hij maar weer op de weg. En maar goed ook. Wat een mierennest. Verkeersregels....geen idee. Recht van de sterkste geldt. Dit rijgedrag is in Nederland direct rijbewijs kwijt.
We komen aan in hotel. 2e taxichauffeur vraagt om een paar Sols en maar gegeven....voor 2 euro die man weer blij gemaakt. Heel mooi hotel. Rustig. Zicht op enkele zandduinen. Die gaan we straks bedwingen.
Even later weer in een taxi. Nu met 4en in zo'n Fiat-sans-APK met ruim 450.000 op de teller. Hij brengt ons 'netjes' naar Huacachina. Een oasa met palmbomen net buiten de stad tussen zandduinen. Even rondgekeken en toen start van de sandbuggy-tour. Een soort kruising tussen een landrover, kermisattractie en trekkertrekvoertuig. Die overigens in het hele dorpje staan.
We gaan! Een enorm gebrul brandt los. We rijden de oase uit en klimmen de heuvel op door het losse zand. Meteen volop hobbelen en stuiteren. Even later op het vlakke gaat snelheid omhoog en we vliegen bijna. Dan gaat het omhoog en stopt hij plots. Klein stukje vooruit en we denderen in volle vaart de zandduin naar beneden. Daarna een bocht en nog een keer. Onbeschrijflijk eigenlijk. Wel heel erg gaaf om te doen. Los van het hobbelen dan. Even later een fotostop en daarna een stop bovenop een duin. Tijd om te sandboarden. Saskia en Willian gaan, Lian en ik blijven achter...iemand moet de fotos maken tenslotte :)
Liggend gaan ze de duin af. Saskia met een bloedgang, Willian iets rustiger....of eigenlijk stopte hij halverwege de helling al doordat zijn knien zand happen. 'Gewoon voorzichtig' was zijn glasheldere verklaring.
Daarna nog een stukje teruggereden, paar hellingen en vele hobbels voordat we bij een soort backpackersrestaurant een lekkere peruaanse hamburger op hebben. Daarna taxi terug naar hotel met 525.000 op de teller.

Weer vandaag: ochtend bewolkt met 17 graden op zee. Middag zon met 30 graden in de woestijn.